ជនជាតិភាគតិចនៃខេត្តយូណានមានទំនៀបទំលាបអាពាហ៍ពិពាហ៍ខុសពីគ្នា ដោយសារស្ថានភាពរស់នៅនិងអត្ថន័យវប្បធម៌ខុសពីគ្នា។ ទោះបីជាប្រពៃណីទំនៀបទំលាប់អាពាហ៍ខុសគ្នា តែធាតុពិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ក៏មានលក្ខណៈដូចគ្នាផងដែរ គឺ សេចក្តីស្នេហាភារៈកិច្ចនិងភាពស្មោះត្រង់។ យើងអាចស្វែងយល់ពីកម្លាំងទាក់ទាញនៃវប្បធម៌គ្រប់បែបយ៉ាងបានក្នុងទំនៀបទំលាបអាពាហ៍នៃជនជាតិនាៗ។
នៅភ្នំជេញមៃតទីក្រុង ភូអឺ(Puer)បុរសនិងនារីយុវជនជនជាតិតៃ(Dai) មានសេរីភាពក្នុងការស្រឡាញ់គ្នា ក៏ប៉ុន្តែមិនអាចស្រឡាញ់គ្នានៅកន្លែងសាធារណៈបានទេ។ ជាធម្មតា ដល់យប់ជ្រៅហើយគ្មានមនុស្សនោះ បរុសមកក្បែរចង្ក្រាននៃផ្ទះនារីដោយស្ងាត់ស្ងៀមដើម្បីណាត់ជួបគ្នា។
ថ្ងៃទី ១៤ ខែ វិច្ឆិកាឆ្នាំ ២០១២ លោកស្រីជនជាតិតៃ យូចាងមិញ(YUZHANGMEN)បានរៀបការ។ ក្រៅពីមិនបានឆ្លងកាត់ “ការនិយាយគ្នានៅក្បែរចង្ក្រាន” ដូចជំនាន់ឱពុកនិងម្តាយ ពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់សុទ្ធតែរៀបចំតាមទំនៀមទំលាប់ប្រពៃណីជនជាតិតៃ។មុនពេលប្រារព្ធពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយថ្ងៃ គ្រួសារបុរសនិងនារីភាគីទាំងពីរសុទ្ធតែត្រូវយកសត្វមាន់មួយក្បាល(គ្រួសារបុរសរើសយកមាន់ញី គ្រួសារនារីរើសយកមាន់ញី ) ស្រាកន្លះនាឡិ អង្ករមួយចាន ស្រូវមួយចាន ក្រមួន៤គូ សាច់ជ្រូក ១ខាំ(សាច់ជ្រូកត្រូវយកផ្នែកទាំង៩ពីសត្វជ្រូក)ធ្វើជាអំណោយ ហើយយកទៅឱ្យព្រះសង្សឧទ្ទិសដល់ភូមិដ្ឋាន ដើម្បីបួនសួនទេវតាជូនពរដល់អាពារអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គេប្រកបដោយសុភមង្គលនិងទទួលបានភាពសប្បាយរីករាយ។
ដល់ពេលព្រឹកនាថ្ងៃរៀបចំពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍ គ្រួសារខាងប្រុសត្រូវអញ្ជើញបុរសក្មេងៗចំនួនរាប់សិបនាក់ទៅគ្រួសារនារីដើម្បីជូនបណ្តាក ទន្ទឹមនិងនេះ អញ្ជើញមេភូមិនិងមនុស្សចាស់ប៉ុន្មានរូបទៅផ្ទះស្រីដើម្បីធ្វើជាសាក្សីនៃពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ហើយមនុស្សចាស់ធ្វើជាប្រធាន ក្នុងពិធីចងខ្សែជូន កូនក្រមុំនិងកូនកំលោះដោយលុតជង្គង់នៅមុខមាតាបិតារបស់កូនក្រមុំ ដើម្បីទទួលប្រសិទិ្ធពរពីមនុស្សចាស់ គឺ ការចងខ្សែជូន។
តាមគំនិតនៃជនជាតិតៃ ក្រោយពីបានចងខ្សែរួច ទើបបញ្ជាក់ថា កូនក្រមុំនិងកូនកំលោះទាំងពីរបានធ្វើជាស្វាមីភរិយាជាផ្លូវការ។ “ចំពោះការចងខ្សែ គឺហាក់ដូចជាទទួលសំបុត្រអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅអាជ្ញាធរឃុំសង្កាត់”។ លោកស្រី យូចាងមិញ បាននិយាយថាការយកចិត្តទុកដាក់នៃប្រជាជនតៃសម្រាប់ការចងខ្សែ មិនអន់ជាងការទៅបួនសួននៅកណ្តាលភូមិដ្ឋាននិងព្រះវិហារ។
ខ្សែពណ៌សដែលចងនៅលើដៃនៃកូនក្រមុំនិងកូនកំលោះក្នុងថ្ងៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ នឹងត្រូវបានគេដកចេញក្រោយថ្ងៃពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍៣ដល់៧ថ្ងៃ។
អ្នកនិពន្ធ៖ លីហ្សា